!?Did you really kissed that Snickers

جویای نوازش است و تو این مجنون را تا جایی پیش می بری که تنها تفکرش جست و جوی جایی برای حلق آویز شدن باشد. تو از یاد برده ای که این مصطلح مطلوب، مصلوب توست و تنها ماثور از تو؟ انصاف است که این مسکوت مص !?Did you really kissed that Snickers...

تو خدایی و من مخلوق متخلخلی که هر خراشی خاری میشود در کفشش و خللی برای مسیر، و مرا این کشف بی کفش میسرنیست.
خارج کردن خار، خارش است. زخم های من بی مرهمت التیام نمیابند.
تو اما رسالت دیگری داری....
به دنیا آمده ای تا مردمان را درمان کنی و مرا بیمار و بیمارتر.
تو منجی جهانی جنون آور که جان مرا به لب رسانده و من؛ هیچم جز تو.

 

خان

!?Did you really kissed that Snickers...

ثانیه های پس از آن را به سایه ی سیاهی خیره شده بودم ، با دهانی باز و چشمانی که هنوز مات بود و نمیدانست شب سختی را خواهد گذرانید.
در مرام من بازستانی آنچه که داده ام شایسته نیست و من تو را قدرتی داده ام که امروز چوبش را میخورم، چوبی که گویی برای من از هر زهری سوزنده تر است. انگار که شیشه ی عمرم را به دستی سپرده باشم که گاهی به کار دیگری بند است.
من مصمم به یک صداقت ناقصم و معذور از صراحت حاضر، مصدوم از حماقت ناظر و مظنون به زوایای کاذب. من معصوم از حصر هرگونه حساسیت و مسموم به حبس این مصلوبیتم.

!?Did you really kissed that Snickers...

سقفی بر سرم و نفسی در ریه هایم در حرکت است و شکمم سیر در جایی که این خواسته ایست دور دست برای بسیاری که در این نزدیکی زیست می کنند. کشتی من اما به گل نشسته و دیگر امیدی به مد نیست و من مرگی را مدد میکنم که درد کمتری داشته باشد و دردی که تمدد کوتاه تری دارد.
دیگر گلایه ای نیست، این نه تفهیم است و نه تدریس، تنها سقوط انفرادی آخرین بازمانده ی یک هواپیمای منفجر شده است.

 

!?Did you really kissed that Snickers...